Είδα αναρτήσεις και νοσταλγίας από ΠΑΟΚτσήδες που ζουν στην Καλαμάτα, στη Σαντορίνη, στη Λαμία σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Μην την ψάχνετε, όλοι αυτοί που λόγω απόστασης δεν είχαν καμμιά ελπίδα να γίνουν ΠΑΟΚ, έφαγαν την ένεση από το μπάσκετ.
Βλέποντας εκείνη την ομάδα να μη λυγίζει ποτέ παρά τα χαστούκια και να φτάνει με το σπαθί της στην κορυφή κι έτσι απλά εμποτίστηκαν από το αυθεντικό dna του συλλόγου...
Ο Μπάρλοου, ο Κλιφ, ο Μπάνε, ο Μπουντούρης, μαζί με τα μηνύματα του Κορφα, του Πιτ, του Πέτζα, ηρθαν να συνθέσουν ένα σπάνιο κονσέρτο αναμνήσεων και νοσταλγίας.
Επειδή όμως λαός που δε γνωρίζει, δε σέβεται και κυρίως δε διδάσκεται από την ιστορία του είναι καταδικασμένος, είμαι υποχρεωμένος να θυμίσω κάποια σημεία αυτής, που έχουν ξεχαστεί, αλλά είναι τόσο διδακτικά.
Το πέρασμα του χρόνου άλλωστε, οδηγεί στη λήθη τις κακές στιγμές και βαλσαμώνει μόνο τις όμορφες!
Κι όμως, οι περισσότερες στιγμές εκείνου του ΠΑΟΚ που όλοι σήμερα θα θέλαμε να ξαναδούμε έστω και για μια στιγμή, αφορούσαν δάκρυα, απογοητεύσεις, αναθεματισμούς, εσωστρέφεια και γκρίνια.
Η ομάδα αυτή λοιπόν που όλοι σήμερα θαυμάζουμε, έκανε μια 7 ετία για να πατήσει την κορυφή της Ελλάδας.
Και μη φανταστείτε πως υπήρχε τότε μπασκετικό ΠΟΚ, μπασκετικός Τζατζίκης, ΕΠΟ, Σούπερ λιγκ κτλ.
Υπήρχε η ΕΟΚ που είχε αναγκαστικά στραμμένα τα μάτια της στη μασκετομάνα Θεσσαλονίκη και από αντιπάλους υπήρχε μόνο ο ρούλης!
Κάθε χρόνο δεύτεροι, μια φορά θυμάμαι είχαμε βγει τρίτοι πίσω από τα Νιόνιο!!!
Κι όμως δεν καταστρέψαμε τίποτα, σηκωθήκαμε από εκεί που ήμασταν πεσμένοι και συνεχίσαμε τον αγώνα.
Ναι, είχαμε νεύρα, ναι η απελπισία και και ο εκνευρισμός μας ανάγκασε να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας και αναμεταξύ μας, τα όρια όμως δεν τα ξεπεράσαμε ποτέ ως οικογένεια.
Κι αν η απόγνωση μας οδηγούσε προς τα εκεί, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, η αγάπη για την ομάδα και το όραμα να δούμε τον ΠΑΟΚ πρώτο, μας έβαζε φρένο.
Για κάποιους από τους ειδικούς της εποχής λοιπόν, ο ΠΑΟΚ της 7 ετίας εκείνης ήταν loser, γιατί απλά έχανε από έναν καλύτερο αντίπαλο.
Όταν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου όμως και η ομάδα σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά της, έκαναν τους Κινέζους..
Και να ήταν μόνο αυτό?
Ο τεράστιος Ντούσαν Ίβκοβιτς, ήταν ένας...Σέρβος πορτοφολάς, γιατί δεν κατάφερε να οδηγήσει τον ΠΑΟΚ στην κορυφή της Ευρώπης! Κι όλα αυτά για ένα σουτ κάποιου απίθανου Ιταλού, με την ομάδα να κάνει πορεία τρένου και να έχει την ατυχία να στερηθεί των υπηρεσιών του Τσέκου του αληταρά, για την απόκτηση του οποίου ο....Σέρβος πορτοφολάς είχε ακούσει τα μπινελίκια της ζωής του.
Με σπουδαία θητεία σε κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης, βασικό στέλεχος στην εθνική της χώρας του που διέθετε τότε παίκτες παγκόσμιας κλάσης, ο Σάβιτς θεωρήθηκε αποτυχημένη μεταγραφή επειδή ήταν άγαρμπος, δεν έστριβε, δεν πηδούσε σα μαύρος!
Ο αγώνας με το γαύρο στο Αλεξάνδρειο, πρώτη εμφάνιση του Φ@σο@λα ως αντιπάλου, ήταν για τους ειδικούς η τελευταία ευκαιρία του...άμπαλου.
Αν δεν τους έπειθε κι εκεί, θα έκαναν λαικό δικαστήριο, για έρθει κάποιος μαύρος παικταράς που θα προσέφερε θεαματικά καρφώματα.
Για την ιστορία, η ντουλάπα με το μπασκετικό ηλεκτρονικό εγκέφαλο, έβαλε 13 πόντους, σκέπασε τα 2 καλάθια και οι ειδικοί έβγαλαν το σκασμό.
Αν αναρωτιέστε τώρα ποιοι ήταν αυτοί οι ειδικοί, είναι απλό, θυμηθείτε ποιοι αποκαλούσαν το Λούκας-Τιτίκα, το Τζαβέλα-κλικαδόρο, και το Νομπόα-παλτό, βάλτε τους μερικά μαλλιά, βγάλτε τους μερικές ρυτίδες και θα τους εντοπίσετε πανεύκολα.
Το καλύτερο όμως σας το κράτησα για το τέλος. Ο αθλητής σύμβολο του ΠΑΟΚ, ο παίκτης που ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά, ο άνθρωπος που μετουσίωσε σε πράξη όλα τα ΠΑΟΚτσήδικα ιδανικά πάνω στο παρκέ και όχι μόνο, κατηγορήθηκε ως κλικαδόρος!!!
Ναι ναι, μέχρι αυτό το σημείο αυτοεξευτελισμού είχαμε φτάσει...
Ήταν εποχές που η πάλαι ποτέ κραταιά ομάδα είχε αρχίσει να ολοκληρώνει τον κύκλο της, γεγονός που γέμιζε εκνευρισμό. Δικαιολογημένο μέχρι ενός σημείου, δυστυχώς όμως οι ειδικοί έφτασαν σε σημείο ιεροσυλίας.
Ο κακός σχεδιασμός ενός καλοκαιριού, η αλλαγή προπονητή, έφεραν τον ΠΑΟΚ στο σημείο να παίζει χωρίς πλέι μέικερ αλλά με 2 σούτινγκ γκάρντ.
Ο ένας ήταν ο Μπάνε και ο άλλος ο Τρέβορ Ράφιν. Εξαιρετικός παίκτης, δεν ήταν δυνατόν όμως να αλλάξει η δομή μιας ομάδας που ήταν χτισμένη στις πλάτες του φυσικού ηγέτη της.
Η μέτρια πορεία -λόγω του κακού σχεδιασμού όπως προανέφερα- προκάλεσε εκνευρισμό, με ορισμένους να υποστηρίζουν πως το Ράφιν τον έφαγε η κλίκα του Μπάνε!!!
Ήταν η περίοδος, που άρχιζαν να ξεπροβάλει δειλά δειλά η μόδα των αθλητικών ραδιοφώνων στην πόλη, κάτι που δείχνει πως τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή...
Ευτυχώς δεν υπήρχε facebook τότε, γιατί αντί να πάει ο κόσμος σήμερα στα παλατάκι για να αποθεώσει τα ινδάλματα του παρελθόντος, θα πήγαινε για να αποδοκιμάσει, άμπαλους, παλτά, κλικαδόρους και μισθοφόρους!
Οτιδήποτε κοινό εντοπίσατε με το σήμερα, είναι απλώς συμπτωματικό!
Καλή σας νύχτα, ανοίξτε ράδιο να ακούσετε τις αλήθειες του Μασχάλη!
Και καπάκια ακούστε Ζαγόρα, κάποτε υποστήριζε πως ο Μπάνε κρύβεται στα μεγάλα ματς όταν η μπάλα καίει...
Δημοσίευση σχολίου