Και δεν πρέπει να ξεχάσεις, γιατί αποτελούν παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.
Σ΄ένα παιγνίδι σαν κι' αυτό 3 δεκαετίες και βάλε πριν, ο λαός του ΠΑΟΚ έγραψε μια από τις πιο χρυσές σελίδες στην ιστορία του.
Κι αν για το λαό του ΠΑΟΚ ήταν ΄΄μία από τις΄΄, για το Μάκη το Μανάβη ήταν η κορυφαία της θητείας του ως Στρατηγός του στρατεύματος...
Ήταν το 1984, στις αρχές της χρονιάς του τελευταίου πρωταθλήματος, περίοδος που ο λαός του ΠΑΟΚ έδινε παρόν σε όλα ανεξαιρέτως τα γήπεδα.
Περίοδος που δε χρειαζόταν άδεια από καμμία αστυνομία, που δε ζητούσες έγκριση από κανέναν υπουργό για να ταξιδέψεις εκτός, Όποιος είχε άντερα, όποιος ήθελε και κυρίως, όποιος ένοιωθε πραγματικός οπαδός, ταξίδευε. Και κατά...σύμπτωση, ταξιδεύαμε μόνο εμείς...
Το Ξεκίνημα
Το περίεργο σ΄εκείνο το παιγνίδι, ήταν πως οι μανούρες άρχισαν από νωρίς. Ξημερώματα στο σταθμό Λαρίσης.
Αν και διανύαμε την εποχή του πούλμαντου και με το τρένο κατέβαιναν κάποιοι ξέμπαρκοι, εκείνη τη φορά, έτυχε να είμαστε πολλοί περισσότεροι από το συνηθισμένο.
Τη δική μου την παρέα, την έστησε ο πουλμαντζής τελευταία στιγμή και προλάβαμε το τρένο για Αθήνα στο παρά 5, Κάπου 30 άτομα, συν καμμιά 10αριά που βρήκαμε μέσα.
Εκείνη την εποχή, ήταν παράδοση να περιμένουν όσους έρχονταν από Θεσσαλονίκη, ΠΑΟΚτσάκια από την Αθήνα. Χωρίς προηγούμενη συνεννόηση, χωρίς καν να γνωρίζουν τα μικρά ονόματα των εκδρομέων, ήταν απλώς χαρά για εκείνους, να υποδεχτούν αδέρφια από την πόλη που αγαπούσαν, ακόμα κι αν ζούσαν μακριά της..
Οι Αθηναίοι από την πλευρά τους, γνώριζαν πως ξημερώματα στο σταθμό, θα πετύχουν κάποιον δικό μας και είχαν ακροβολιστεί, χωρίς διακριτικά.
Πριν καλά καλά σταματήσει το τρένο, βλέπουμε 2-3 δικούς μας να τρέχουν παράλληλα με το συρμό και να φωνάζουν.
Χανούμια, είχαν χτυπήσει κάποιον δικό μας, από εκείνους που μας περίμεναν.
Οι ίδιοι πίστευαν πως θα ήμασταν 5-10 το πολύ ξέμπαρκοι και θα ήταν ευκαιρία να ψειρίσουν κανα κασκόλ, Έλα όμως που πριν προλάβει να σταματήσει το τρένο,, πήδηξαν 40 αλλαλάζοντες ινδιάνοι και οι ακροβολισμένοι τράπηκαν σε άτακτη φυγή.
Παρά την κούραση του ταξιδιού έπεσε χοντρό κυνήγι και 2-3 την πλήρωσαν άσχημα.
Από τη μανία την πλήρωσε κι ένας δικός μας, που την ώρα που ένας τις έτρωγε καταγής, από το ζήλο έπεσε πάνω του κατά λάθος κι έφαγε κι' εκείνος μερικές ψιλές!
Που να καταλάβουμε ποιος έτρωγε τα σούτια όμως, ήμασταν όλοι σε κατάσταση αμόκ...
Τα προεόρτια σταμάτησαν κάπου εκεί, είχε έρθει η ώρα για το κυρίως πιάτο.
Σε λίγο, θα ζούσαμε μια από τις κορυφαίες οπαδικές στιγμές στην ιστορία, που τότε δε γνωρίζαμε πως θα τη διηγούμαστε 30 και βάλε χρόνια μετά.
Μέχρι το ξεκίνημα της πορείας για τη Φιλαδέλφεια, όλα κύλησαν σύμφωνα με το σύνηθες πρόγραμμα. Αραλίκι στο σύνδεσμό, βόλτες στην Ομόνοια, σινεμά, για τους λάτρεις της 7ης τέχνης κλπ..
Η Ωρα του Στρατηγού
Κάποια στιγμή, ακούσαμε το σύνθημα πως ξεκινάμε. Η απόσταση από το σύνδεσμό μέχρι την Ομόνοια που έκανε στάση ο συρμός, ήταν ελάχιστη.
Μόλις φτάσαμε, ο Μανάβης ανέβηκε με μια δρασκελιά στο πεζούλι της σκάλας, που οδηγούσε κάτω, στα υπόγεια του ηλεκτρικού. Αμέσως, έσπευσαν 5-6 άτομα να τον πιάσουν από τα πόδια. Ο Μάκης βλέπετε, είχε τόση ένταση όταν μιλούσε, που παλλόταν όλο του το κορμί, δεν ήθελε πολύ να πέσει. Κι αν έπεφτε, πως θα έμενα το στράτευμα χωρίς Στρατηγό. Κι αυτοί που τον κρατούσαν, ήταν οι δικοί του άνθρωποι. αυτοί που τον ήξεραν τόσο καλά, που δε χρειάζονταν να τους πει, πως θα βγάλει λόγο. Το είχαν καταλάβει, πριν ακόμα ο ίδιος το αποφασίσει...
Τα λόγια του λίγα και περιεκτικά:
΄΄Λοιπόν ακούστε με ρε, επειδή αυτοί οι ξέρω΄γω με τα καπέλα μας την έχουμε στημένη να πούμε, θα έχουμε τα αυτιά ανοιχτά όταν μπούμε μέσα.
Δε θα πάμε ξέρω΄γω να πούμε στο στόμα του λύκου δηλαδή, με καταλάβατε''?
Την ώρα που τα έλεγε αυτά, κάποιος βλαχόμπατσος, τον έπιασε από το μπατζάκι και το κουνούσε.
''Τι είναι αυτά που λες, κατέβα κάτω΄΄. του έλεγε..
Ο Μάκης δε μπορούσε να σταματήσει, όταν μιλούσε άλλωστε ήταν τόσο χειμαρρώδης που δεν καταλάβαινε τίποτα. Μόλις ολοκλήρωσε, τον κοίταξε άγρια έτοιμος να τον φάει ζωντανό και του είπε:
''Άσε μου να πούμε, να πουμε, ξέρω΄γω να πούμε! Δε βλέπεις δηλαδή΄΄.
Μετά από μια παύση λίγων δευτερολέπτων, τον τελειώνει λέγοντας του
''Στο λαό μου μιλάω΄΄!!!!
Η παγίδα και το σχέδιο
Αυτό που εννοούσε ο Μανάβης όταν έλεγε πως μας την έχουν στημένη, το καταλάβαμε μέσα στο συρμό του ηλεκτρικού καθ΄οδόν για Φιλαδέλφεια.
Και το εμπεδώσαμε, όταν φτάσαμε εκεί...
Οι οπαδοί της ξαδέρφης, μας την είχαν στημένη εκεί που θα κατεβαίναμε.
Οπλισμένοι με πέτρες και μολότοφ, θα έκαναν τα βαγόνια σουρωτήρι και θα τα έκαιγαν. Κι' όσοι λίγοι κατάφερναν -και αν- να γλυτώσουν, θα έπεφταν πάνω τους στην προσπάθεια τους να σωθούν.
Ο λόγος, προφανής.
Εκείνα τα χρόνια, μόνο εμείς ταξιδεύαμε.
Τους χαλούσαμε την ηρεμία, θα προτιμούσαν σαφώς να βλέπουν στα γήπεδα χαζοβιόληδες και χαρούμενους χειροκροτητές. Για εμάς, ο ΠΑΟΚ ήταν η αφορμή όπως λέει και το σύνθημα, τους χαλούσαμε τη μανέστρα, δεν ήθελαν να υπάρχουμε, πως το λένε. Αμφιβάλω μάλιστα αν έπαιρναν και καμμιά υπερωρία τότε, οπότε διπλό το κακό...
Αν λοιπόν παθαίναμε τέτοια ζημιά και είχαμε θύματα κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά, οι βόλτες στην Αθήνα, θα σταματούσαν οριστικά.
Έτσι νόμιζαν!
Δε μπορούσαν να φανταστούν πως αυτό που κάναμε ήταν 100% συνειδητοποιημένο και πως αν και τυχόν το σχέδιο τους πήγαινε όπως ήθελαν, την επόμενη φορά θα κατεβαίναμε περισσότεροι!
Οι επιζήσαντες, μαζί με νέα φουρνιά ΟΡΚ..
Ήμασταν τυχεροί βεβαίως, που είχαμε το Στρατηγό, ο οποίος τους πήρε πρέφα. Μην αναρωτιέστε, που και πως το κατάλαβε. Αν μπορούσαμε να το βρούμε, θα ήμασταν κι εμείς Στρατηγοί και όχι απλοί φαντάροι...
Μέσα στο συρμό λοιπόν, έπεσε το σύνθημα, από στόμα σε στόμα.
Θα κατέβουμε σε άλλη στάση και θα τους τη βγούμε από πίσω. Από εκεί που δεν το περιμένουν...
Πράγματι έτσι έγινε και για καλή μας τύχη, μόλις κατεβήκαμε πέσαμε σε γιαπί. Πήραμε τα πολεμοφόδια και ξεκινήσαμε...
Τα τελευταία Λόγια του Στρατηγού, πριν το μεγάλο Ντου
Μετά από λίγη πεζοπορία, φτάσαμε στο γήπεδο. Το βλέπαμε στ΄αριστερά μας κι αν ήμασταν καλά παιδιά, θα πηγαίναμε κατευθείαν στην κερκίδα.
Κόψαμε μέσα από το άλσος της Νέας Φιλαδέλφειας όμως, κατευθυνόμενοι στη στάση του ηλεκτρικού που μας περίμεναν.
Εμείς ανέκαθεν αγωνιζόμασταν ενάντια στη βία, αφού όμως τα παιδιά μας περίμεναν, θα ήταν αγένεια να τους στήσουμε.
Τους είδαμε από μακριά, βλέπαμε κεφάλια, μόνο κεφάλια, αμέτρητα κεφάλια.
Ήταν σίγουρα πάνω από 3χιλ, εμείς 400 άτομα. Μέσα στο γήπεδο ήμασταν καμιά χιλιάδα, αλλά στις πορείες δεν έρχονταν πάντα όλοι, Πάντα κάποιοι έφταναν με καθυστέρηση στο σύνδεσμο, άλλοι ξεκινούσαν με ΙΧ από Θεσσαλονίκη και πήγαιναν απευθείας γήπεδο, κάποιοι Αθηναίοι είχαν οικογενειακές ή επαγγελματικές υποχρεώσεις
Ο Στρατηγός γύρισε προς στο μέρος μας και μας είπε:
΄΄Λοιπόν οι μικροί να πούμε θα μείνετε πίσω, να πατάτε τα πτώματα που θ' αφήνουμε εμείς΄΄.
Πως να κωλώσεις, πως να κάνεις πίσω, πως να φοβηθείς, όταν ήξερες πως η εμπροσθοφυλακή, δε σταματάει πουθενά!
Λίγο πριν δώσει το τελικό σύνθημα, συμπλήρωσε:
''Α κι εσείς οι μικροί που θα είστε πίσω, θα κάνετε ξερω΄γω να πούμε σκόνη με τα παπούτσια, για να φαινόμαστε πολλοί..''
Χρόνια μετά, διαβάζοντας την πορεία του Μ. Αλεξάνδρου, είδα πως το ίδιο τρικ χρησιμοποιούσε και ο Μέγιστος των Ελλήνων, για να ΄΄πολλαπλασιάσει΄΄ τους μόλις 40χιλ μαχητές του, στα μάτια των εκατομμυρίων Περσών.
Ο Μανάβης ήταν αδύνατο να το γνωρίζει, ζήτημα ήταν να γνώριζε την Α-Β.
Όπως λέει και το γνωμικό όμως, τα μεγάλα πνεύματα των Στρατηγών, συναντώνται.
Αφήστε που Μέγιστος των Ελλήνων ο ένας, Μέγιστος των οπαδών ο άλλος, σίγουρα είχαν πολλά κοινά...
Το Μεγάλο Ντουουου...
Η απόσταση που μας χώριζε με τα χανούμια, δεν ήταν μικρή, αλλά με γοργό βήμα τους φτάσαμε γρήγορα.
Το μεγάλο μας όπλο ήταν ο αιφνιδιασμός, αυτοί ήταν στημένοι στη στάση και μας περίμεναν, ακόμα όμως δεν είχαμε φανεί.
Ήταν δεδομένο πως ήταν ενημερωμένοι για την ώρα που επιβιβαστήκαμε, είχαν σίγουρα τσιλιαδόρους, αφήστε και τις μοτορόλες των αστυνομικών.
Οι οποίοι με τη σειρά τους, τραβούσαν το ίδιο άγχος. Είχαμε φύγει από την Ομόνοια σχεδόν 1.5 ώρα πριν για μια διαδρομή πςρίπου 2 δεκαλέπτων, εμείς ακόμα ήμασταν άφαντοι. παρότι είχαν περάσει από μπροστά τους αρκετοί συρμοί.
Ίσως και να είχαν αρχίσει να πιστεύουν πως ζούσαν σε remake το Πείραμα της Φιλαδέλφειας!
Που να φανταστούν πως σε λίγα λεπτά, θα ζούσαν live το Ντου της Φιλαδέλφειας..
Ο Μάκης βλέπετε, δεν είχε αποκαλύψει το σχέδιο όταν έβγαλε το λόγο στην Ομόνοια, αφήστε που εκείνη τη εποχή βλέπετε, δεν υπήρχαν κινητά.
Τους πλησιάσαμε σε κάπως κοντινή απόσταση, βαδίζοντας αθόρυβα σαν τους Ινδιάνους.
Δε μπορούσαν να μας δουν, η στάση ήταν σχετικά ψηλά κι εμείς σχεδόν αόρατοι μέσα στα δεντράκια του άλσους,
Την εκκωφαντική σιγή, έσπασε η πολεμική ιαχή του Στρατηγού:
ΝΤΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ...
Το μόνο που πρόλαβα να δω, ήταν 3-4 μολότοφ να σκάνε πάνω στα πευκάκια, που αποτέλεσαν την ιδανική κάλυψη για εμάς, από κάθε άποψη.
Οι οπαδοί της ξαδέρφης έτρεχαν πανικόβλητοι, δεν ήξεραν από που τους ήρθε, δεν μπορούσαν να μετρήσουν, πόσοι ήμασταν, ούτε να υπολογίσουν από που τους βγαίνουμε.
Όσοι πρόλαβαν και ήταν τυχεροί, χάθηκαν, στα στενά της γειτονιάς τους.
Το δεύτερο που θυμάμαι, ήταν ξαπλωμένα κορμιά. Δεκάδες αναίσθητα κορμιά πεσμένα στα χώματα.
Κι επειδή είμαστε όλοι οπαδοί, οφείλω να μνημονεύσω έναν ηρωικό οπαδό της ξαδέρφης, που έτρωγε σούτια, με τα χέρια σφιγμένα στο λαιμό, αφήνοντας ακάλυπτο το κεφάλι!
Δεν ήθελε με κανέναν τρόπο, να του πάρουν το κασκόλ.
Ο Μανάβης απομάκρυνε τους δικούς μας, τον έπιασε από το πέτο και αναγνωρίζοντας το οπαδικό πνεύμα του, του έδωσε μια κλωτσιά για να φύγει και να τη γλυτώσει...
Λα-λα-λα, λα-λα, δεν είμαστε καλά στα Μυαλά μας...
Μη με ρωτάτε πόσο κράτησε το σκηνικό. Δε θυμάμαι, δε μπορώ να υπολογίσω.
Όχι τώρα που πέρασαν τα χρόνια, ήταν αδύνατο να το προσδιορίσω χρονικά ακόμα κι εκείνη τη στιγμή που το ζούσα,
Μπορεί να ήταν 3 λετπά, μπορεί 10, δεν το αποκλείω να πήρε και μισή ώρα!
Το νέκταρ της νίκης, μας είχε μεθύσει για τα καλά, ίσως να μην πιστεύαμε ούτε εμείς οι ίδιοι, τι είχαμε καταφέρει.
400 νοματαίοι, τρέψαμε σε άτακτη φυγή, χιλιάδες ΑΕΚτσήδες, έξω από το γήπεδο τους.
Σα να λέμε δηλαδή, πως 400 οπαδοί φιλοξενούμενης ομάδας, παίρνουν στο κυνήγι χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες που τους περιμένουν στη Λαμπράκη!!!
Πιο γαλήνιος απ' όλους, φαινομενικά, ο Στρατηγός.
Εμείς άλλωστε έπρεπε να δούμε ζωντανά το έργο για να το πανηγυρίσουμε, εκείνος το ήξερε πριν συμβεί, αφού το είχε σχεδιάσει στο κεφάλι του.
Η γαλήνη του προσώπου του κυριεύτηκε από μια γκριμάτσα απόλυτης έκστασης, όταν ανεβαίνοντας σε ένα μικρό ύψωμα, έφερε τις δυο παλάμες στα αριστερά και τα δεξιά του κεφαλιού του και κουνώντας τις ρυθμικά, αρχίζει να φωνάζει
''Λα-λα-λα, λα-λα, δεν είμαστε καλά στα μυαλά μας''..
Δεν είχαμε τραγουδήσει, ποτέ εκείνο το σύνθημα.
Του βγήκε έτσι αυθόρμητα, εμπνευσμένος από την έκσταση της στιγμής!
Ήταν η ιδανική στιγμή, για να βγει το σύνθημα που περιγράφει με τον πιο απόλυτο τρόπο, την τρέλα ενός ολόκληρου λαού...
Δημοσίευση σχολίου