Κατ΄αρχήν και ανεξάρτητα από το πως καθορίζει τις βαθμολογίες κάθε ομοσπονδία, στην Ευρώπη κάθε ομάδα εκπροσωπεί τον εαυτό της και μόνο
Από χθες μέχρι σήμερα που οι συζητήσεις για το κλαρίνο του gay μονοπωλούν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, θα έχετε ακούσει πολλούς να μιλούν με θαυμασμό για την εμφάνιση και την αξία της Αντερλεχτ, σίγουρα κανέναν όμως για το...Βελγικό ποδόσφαιρο.
Μόνη πιθανότητα για να λάβει εθνικές διαστάσεις η επιτυχία μιας ομάδας, είναι σε περιπτώσεις τελικών Μπάγερν-Ντόρτμουντ, ή όταν η Μπάρτσα και η Σεβίλλη κατακτούν Τσουλού και Γιουρόπα.
Επί της ουσίας τώρα, ο ΠΑΟΚ και ειδικά ο ΠΑΟΚ της Ευρώπης, είναι ομάδα που δεν έχει μάθει σε αβάντες.
Είτε κερδίζει είτε χάνει, είτε προκρίνεται είτε αποκλείεται, έχει μάθει να προσπαθεί, να ματώνει και να διεκδικεί αυτό που του αξίζει.
Το καλοκαίρι του 2010 όντας στο γκρουπ των αδυνάτων, ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε τον Άγιαξ και χτύπησε το ματς στα ίσα, αποκλειόμενος με 2 ισοπαλίες.
Ενδεικτική ήταν η δήλωση του Μάρτιν Γιόλ, που στη συνέντευξη τύπου μετά από τον αγώνα είχε υποστηρίξει πως ΄΄σε κάποια στιγμή νόμιζα πως έβλεπα ταινία τρόμου''.
Στα καπάκια ο ΠΑΟΚ απέκλεισε τη ζάμπλουτη Φενέρ, όντας και πάλι στο γκρουπ των αδυνάτων.
Προκρίθηκε στους 32, ενώ η επόμενη χρονιά ήταν αυτή της Τότεναμ.
Το 2013, συμμετέχοντας και πάλι στο γκρουπ των αδυνάτων. αποκλείστηκε από τη Σάλκε, ωστόσο πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις και αντιμετώπισε την 3η δύναμη του Γερμανικού ποδοσφαίρου στην άδεια Τούμπα.
Αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία, απλώς επιβεβαίωση αυτού που γράφω παραπάνω.
Πως ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ο ΠΑΟΚ πάντα προσπαθεί, καταθέτει ψυχή και διεκδικεί.
Έτσι έχει μάθει...
Στην αντιπέρα όχθη, ο γαύρος συμμετέχει ανελλιπώς στους ομίλους του Τσουλού, όπου μπαίνει χωρίς να ρίξει σταγόνα από ιδρώτα.
Επειδή απλά κατακτά το Ελληνικό πρωτάθλημα με προεδρικό διάταγμα και τις πλάτες εγκληματικής οργάνωσης.
20 χρόνια τώρα, τερματίζει στους ομίλους 3-4ος και στην καλύτερη συνεχίζει στο Γουρόπα. όπου κι εκεί κατά κανόνα παίζει έναν αγώνα και αποχωρεί με τις όρχεις του αντιπάλου στο στόμα.
Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Αν επί 20 χρόνια ανεβάζεις στο ρινγκ κάποιον πλαδαρό φοιτητή πληροφορικής με αντίπαλο το Ζαμπίδη, θα φεύγει με σπασμένα σαγόνια και τσακισμένα πλευρά, που θα πάει όμως.
Στα 20 χρόνια, θα τύχει να πάρει κι ένα σημείο...
Τη μοναδική χρονιά που ο γαύρος αναγκάστηκε να παίξει προκριματικό ήταν το 2010, τότε που εμείς αντιμετωπίζαμε τον Άγιαξ.
Σε προκριματικό για το Γιουρόπα παρακαλώ και όντας στο γκρουπ των ισχυρών (ξανά)παρακαλώ ο gay κατάφερε το ακατόρθωτο, να αποκλειστεί από ομάδα του Ισραήλ, επίτευγμα που δεν το έχουν πετύχει ούτε η Τρίπολη, ούτε ο ρούλης, ούτε ο Ατρόμητρας, ούτε η Ξάνθη!!!
Είναι η δύναμη της συνήθειας βλέπετε. Όταν έχουν μάθει να τους χαρίζουν τα πάντα, όταν είναι συνηθισμένοι να εξαρτώνται αποκλειστικά από δώρα και προσφορές θείων και πρεζέμπορων, όταν έρθει η στιγμή που αναγκάζονται να παίξουν με την πλάτη στον τοίχο, τα χάνουν, διότι απλά δεν ξέρουν πως είναι...
Ας γκρεμοτσακιστεί λοιπόν η Ελλάδα, στους Ευρωπαικούς πίνακες.
No problem!
Εκείνοι που έχουν μάθει να πολεμούν θα συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο, οι πρόσθετες δυσκολίες δε θα τους επηρεάσουν, αφού έτσι έχουν συνηθίσει.
Το ζόρι θα το έχουν, αυτοί που αγνοούν τι σημαίνει παλεύω για να πετύχω το στόχο μου...
Δημοσίευση σχολίου